احکام و استفتائات حضرت آیت الله العظمی فیاض (مد ظله)

اقرار خبر دادن از حق ثابتى است بر ذمّه خبردهنده يا خبردادن از نفى حقى كه او بر ذمّه ديگرى دارد، بلكه هر لفظى كه

صلح عقدى شرعى است كه به رضايت وسازش بين دو نفر در چيزى، از قبيل تمليك عين يا منفعت يا ساقط نمودن دين يا حق

كفالت آن است كه انسان ضامن شود كه هر وقت طلبكار، بدهكار را خواست به او تحويل دهد. ايجاب كفيل با هرچيزى كه دلالت بر

حواله عبارت است از ارجاع طلبكار به شخصى سومى براى دريافت طلبش. (مسأله 2173) در حواله ايجاب از حواله دهنده و بدهكار و قبول از

ضمان عبارت است از انتقال دين طلبكار، از ذمّه بدهكار به ذمّه ضامن در خصوص آنچه كه مفاد عقد ضمان است. (مسأله 2144) در ضمان،

اسباب حَجر چند چيز است: اول: صغير بودن؛ كسى كه صغير است از تصرف ممنوع است تا اين‌كه بالغ گردد و بلوغ باروييدن موى خشن

در رهن، ايجاب و قبول از فرد واجد شرايط لازم است و اگر با فعل انجام بگيرد كافى است اگرچه با لفظ نباشد، ولى اقوى

(مسأله 2080) در قرض، صيغه معتبر نيست، بنابراين اگر مالى را به قصد قرض به كسى بدهد و تمليك نمايد، عين است، به اين صورت

مراد از مشتركات، راهها، خيابانها، مساجد، مدارس، خانها (كاروانسرا)، آبها و معادن هستند. (مسأله 2037) راهها بر دو قسمند: غير بن بست وبن بست، امّا

موات: زمين رها شده‌اى است كه نفع يا استفاده‌اى از آن برده نمى‌شود، زيرا قابليّت براى احيا ندارد يا عامل و انگيزه‌اى براى احياى آن