«تقیه و حفظ نیروها» نوشته آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی(-۱۳۰۵) است. این کتاب به تقیه و موارد وجوب و حرمت آن و همچنین تنبیهاتی در خصوص مسائل مربوط به آن می‌پردازد. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: اعتقاد به تقیه از سابقه‌دارترین عقایدی است که شیعیان اهل‌بیت: را به آن می‌شناسند و به خاطر آن بیشترین بدگویی را نسبت به شیعه روا داشته‌اند؛ حال آنکه نه معنای آن را می‌دانند ونه موارد حرمت و جواز آن را، و غافل‌اند از اینکه این عقیده عقیده‌ای است که عقل و نقل به آن حکم می‌کند و فروع فراوانی در ابواب مختلف فقه از عبادات و غیر آن بر آن مبتنی است. بنابراین، عقیده به تقیه از دو جهت با مذهب حق ارتباط دارد: ۱. از ناحیه فقه و قواعد آن، و فروع فراوانی که بر اساس تقیه بناشده است. ۲. از ناحیه کلام و عقاید؛ چرا که عقیده به تقیه نزد کسانی که از مقصود و موارد آن غافلند دلیلی است بر ضعف مذهبی که قائل به آن است. ما هر چند در اینجا از تقیه به عنوان یک قاعده فقهی بحث می‌کنیم، ولی در ضمن این مباحث تلاش خواهیم کرد از ناحیه عقیدتی نیز آن را توضیح دهیم تا سطح ارزش ایرادهایی که مخالفان به آن دست یازیده‌اند معلوم شود، و بدانند که این گمان باطل همانند گمان‌های باطل دیگر ناشی از کمی ارتباطشان با ما بوده، و اینکه عقاید ما را از خود ما نگرفته‌اند، بلکه از کتاب‌هایی گرفته‌اند که آمیخته به باطل و مملو از انواع تهمت‌هایی است که یا ناشی از تعصبات قومی و مذهبی است و یا نتیجه دخالت دشمنان دین در امور مسلمانان برای ایجاد تفرقه در اتحاد آنها و گسترش دشمنی در میانشان بوده، تا با هم به نزاع برخیزند و در نتیجه سست گردیده و هیبتشان از بین برود.
