(مسأله 629): بعد از غسل واجب است میّت را حنوط کنند، یعنى به پیشانى و کف دستها و سر زانوها و سر دو انگشت بزرگ پاهاى او کافور بمالند، و مستحب است بسر بینى میت هم کافور بمالند و باید کافور، سائیده و تازه باشد و اگر بواسطه کهنه بودن عطر او از بین رفته باشد کافى نیست.
(مسأله 630): احتیاط واجب آن است که اول کافور را به پیشانى میّت بمالند ولى در جاهاى دیگر ترتیب لازم نیست.
(مسأله 631): بهتر آن است که میّت را پیش از کفن کردن، حنوط نمایند اگر چه در بین کفن کردن و بعد از آن هم حنوط نمایند مانعى ندارد.
(مسأله 632): کسى که براى حج یا عمره احرام بسته است، اگر بمیرد حنوط کردن او جایز نیست، مگر اینکه در احرام حج بعد از تمام کردن سعى بمیرد.
(مسأله 633): زنى که شوهر او مرده و هنوز عده اش تمام نشده، اگر چه حرام است خود را خوشبو کند، ولى چنانچه بمیرد حنوط او واجب است.
(مسأله 634): احتیاط واجب آن است، میّت را با مشک و عنبر و عود و عطرهاى دیگر خوشبو نکنند، و نیز اینها را با کافور مخلوط ننمایند.
(مسأله 635): مستحب است قدرى تربت حضرت سیدالشهداء ((علیه السلام)) را با کافور مخلوط کنند، ولى باید از آن کافور به جاهائى که بى احترامى مى شود نرسانند، و نیز باید تربت به قدرى زیاد نباشد، که وقت به کافور مخلوط شد آن را کافور نگویند.
(مسأله 636): اگر کافور پیدا نشود، یا فقط به اندازه اى غسل باشد، حنوط لازم نیست و چنانچه از غسل زیاد بیاید ولى به همه هفت عضو نرسد، بنا بر احتیاط باید اول پیشانى و اگر زیاد آمد به جاهاى دیگر بمالند.
(مسأله 637): مستحب است دو چوب تر و تازه همراه، میّت در قبر بگذارند، که طول هر کدام مقدار استخوان ذراع باشد.
