(مسأله 1620): اگر روزه دار با التفات به اینکه روزه دارد، عمداً چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه او باطل مى شود، چه خوردن و آشامیدن آن چیز معمول باشد مثل نان و آب، چه معمول نباشد مثل خاک و شیره درخت و چه کم باشد یا زیاد، حتى اگر مسواک را از دهان بیرون آورد و دوباره به دهان ببرد و رطوبت آن را فرو ببرد روزه باطل مى شود. مگر اینکه رطوبت مسواک در آب دهان بطورى از بین برود که رطوبت خارج به آن گفته نشود.
(مسأله 1621): اگر موقعى که مشغول غذا خوردن است بفهمد صبح شده باید لقمه را از دهان بیرون آورد و چنانچه عمداً فرو ببرد روزه اش باطل است و به دستورى که بعداً گفته خواهد شد کفاره هم بر او واجب مى شود.
(مسأله 1622): اگر روزه دار سهواً چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه اش باطل نمى شود.
(مسأله 1623): آمپولى که عضو را بى حس مى کند یا به جهت دیگر استعمال مى شود براى روزه دار اشکال ندارد، و بهتر آنست که از استعمال آمپولى که بجاى دوا و غذا بکار مى برند خوددارى کند.
(مسأله 1624): اگر روزه دار چیزى را که لاى دندان مانده عمداً فرو ببرد، روزه اش باطل است.
(مسأله 1625): کسى که مى خواهد روزه بگیرد، لازم نیست پیش از اذان دندانهایش را خلال کند، ولى اگر بداند غذاى که لاى دندان مانده در روز فرو مى رود، چنانچه خلال نکند. و چیزى از آن فرو رود روزه اش باطل مى شود.
(مسأله 1626): فرو بردن آب دهان، اگر چه بواسطه خیال کردن ترشى و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمى کند.
(مسأله 1627): فرو بردن اخلاط سر و سینه، تا بفضاى دهان نرسیده، اشکال ندارد، ولى اگر داخل فضاى دهان شود، احتیاط واجب آنست که آن را فرو نبرند.
(مسأله 1628): اگر روزه دار بقدرى تشنه شود که بترسد از تشنگى بمیرد مى تواند باندازه اى که از مردن نجات پیدا کند آب بیاشامد ولى روزه او باطل مى شود و اگر ماه رمضان باشد، باید در بقیه روز از بجا آوردن کارى که روزه را باطل مى کند خوددارى نماید.
(مسأله 1629): جویدن غذا براى بچه یا پرنده و چشیدن غذا و مانند اینها معمولاً بحلق نمى رسد، اگر چه اتفاقاً بحلق برسد، روزه را باطل نمى کند ولى اگر انسان از اول بداند که بحلق مى رسد، روزه اش باطل مى شود و باید قضاى آن را بگیرد و کفاره هم بر او واجب است.
(مسأله 1630): انسان نمى تواند براى ضعف، روزه را بخورد ولى اگر ضعف او بقدرى است که معمولاً نمى شود آن را تحمل کرد خوردن روزه اشکال ندارد.
منو