(مسأله 1693): هر گاه روزه دار عمداً قى کند اگر چه بواسطه مرض و مانند آن ناچار باشد، روزه اش باطل مى شود ولى اگر سهواً یا بى اختیار قى کند اشکال ندارد.
(مسأله 1694): اگر در شب چیزى بخورد که مى داند بواسطه خوردن آن در روز بى اختیار قى مى کند احتیاط واجب آن است روزه آن روز را قضاء نماید.
(مسأله 1695): اگر روزه دار بتواند از قى کردن خوددارى کند، چنانچه براى او ضرر و مشقت نداشته باشد، باید خوددارى نماید.
(مسأله 1696): اگر مگس در گلوى روزه دار برود، چنانچه ممکن باشد، باید آن را بیرون آورد و روزه او باطل نمى شود، ولى اگر بداند که بواسطه بیرون آوردن آن قى مى کند واجب نیست بیرون آورد. بلکه جایز نیست بیرون آوردن و اگر بیرون آورد و قى کند روزه اش باطل مى شود.
(مسأله 1697): اگر سهواً چیزى را فرو ببرد و پیش از رسیدن به شکم یادش بیاید که روزه است، بیرون آوردن آن لازم نیست و روزه او صحیح مى باشد.
(مسأله 1698): اگر یقین داشته باشد که بواسطه آروغ زدن، چیزى از گلو بیرون مى آید، بنا بر احتیاط نباید عمداً آروغ بزند ولى اگر یقین نداشته باشد اشکال ندارد.
(مسأله 1699): اگر آروغ بزند و چیزى در گلو یا دهانش بیاید، باید آن را بیرون بریزد و اگر بى اختیار فرو رود، روزه اش صحیح است.
منو