(مسأله 2230): معامله سلف آن است که مشترى پول را بدهد که بعد از مدتى جنس را تحویل بگیرد، و اگر بگوید این پول را مى دهم که مثلاً بعد از شش ماه فلان جنس را مى گیرم و فروشنده بگوید قبول کردم، یا فروشنده پول را بگیرد و بگوید فلان جنس را فروختم که بعد از شش ماه تحویل بدهم معامله صحیح است.
(مسأله 2231): اگر پولى را که از جنس طلا یا نقره است سلف بفروشد و عوض آن را پول طلا یا نقره بگیرد معامله باطل است. ولى اگر جنسى یا پولى را که از جنس طلا و نقره نیست بفروشد و عوض آن را از جنس دیگر یا پول طلا یا نقره بگیرد معامله صحیح است. و احتیاط مستحب آن است که در عوض جنس که مى فروشد پول بگیرد و جنس دیگر نگیرد.
(مسأله 2232): معامله سلف هفت شرط دارد:
“اول” خصوصیاتى را که قیمت جنس به واسطه آنها فرق مى کند معین نمایند. ولى دقت زیاد هم لازم نیست، همین قدر که مردم بگویند خصوصیات آن معلوم شده کافى است.
“دوم” پیش از آنکه خریدار و فروشنده از هم جدا شوند خریدار تمام قیمت را به فروشنده بدهد یا به مقدار پول آن از فروشنده طلبکار نقدى باشد و طلب خود را بابت قیمت جنس حساب کند و او قبول نماید و چنانچه مقدارى از قیمت آن را بدهد، اگر چه معامله نسبت به آن مقدار صحیح است ولى فروشنده مى تواند معامله را بهم بزند.
“سوم” مدت را کاملاً معین کنند و اگر بگوید تا اول خرمن جنس را تحویل مى دهم چون مدت کاملاً معلوم نشده معامله او باطل است.
“چهارم” وقتى را براى تحویل جنس معین کنند که در آن وقت جنس به قدرى کمیاب نباشد که فروشنده نتواند آن را تحویل بدهد.
“پنجم” جاى تحویل جنس را معین نماید، ولى اگر از حرفهاى آنان جاى آن معلوم باشد لازم نیست اسم آنجا را ببرند.
“ششم” وزن یا پیمانه آن را معین کنند، و جنس را هم که معمولاً با دیدن معامله مى کنند. اگر سلف بفروشند اشکال ندارد، ولى باید مثل بعضى از اقسام گردو و تخم مرغ تفاوت افراد آن بقدرى کم باشد که مردم به آن اهمیت ندهند.
“هفتم” چیزى را که مى فروشند چنانچه از اجناسى باشد که با وزن یا پیمانه فروخته مى شود عوض آن از آن جنس نباشد، مثلاً گندم را به گندم سلفاً نمى توان فروخت.
منو