اوّل: حضور دو شاهد عادل كه قول ظهار كننده را بشنوند.
دّوم: غرض مظاهر منع وبازداشتن زن از كارى نباشد، مثلًا بگويد: «ان كلمّتك فأنتِ علىّ كظهر أمّى» يا غرضش تحريك زن بر كارى نباشد، مثل اين‌كه بگويد: «ان تركت الصلوة فأنتِ علىّ كظهر أمّى».
سوّم: غرض، ضرر رساندن به زن نباشد. اگر اين شرايط جمع شود ظهار صحيح است.
صيغه ظهار اين است كه مرد به زنش بگويد: «أنتِ علىّ كظهر أمّي»، يا «زوجتي فلانة عليّ كظهر أمّي».
(مسأله 2787) اگر به غير ظهر (پشت)- از قبيل دست وپا ومانند آن- تشبيه كند، در ثبوت ظهار اشكال است و اقرب عدم ثبوت است.
و در ظهار همه محارم نسبى مانند عمه، خاله و غير آن دو به مادر ملحق مى‌شوند، امّا محارم رضاعى و سببى حكم محارم نسبى را ندارند.