هرگاه از اول وقت به مقدارى كه انسان در حال اختيار نماز را مى‌خواند بگذرد و نماز نخواند وبعدعذرى كه مانع تكليف است پيش آيد قضاواجب است و اگر درآخر وقت عذر برطرف شود، چنان‌چه وقت به مقدار هر دو نماز يا به مقدار پنج ركعت با طهارت باشد، بايد هر دو را بخواند و چنان‌چه وقت به اين مقدار نباشد، بايد نماز دومى را ابتداءاً بخواند حتى اگر به مقدار يك ركعت وقت داشته باشد و اگر اين مقدار وقت نيز نداشته باشد، چيزى بر او واجب نيست.
(مسأله 503) نماز قبل از وقت مجزى و جايز نيست، مگر اين‌كه به دخول وقت علم پيدا كند يا دومرد عادل به داخل شدن وقت به او خبر دهند يا به اذان و خبر كسى كه وقت شناس و مورد اطمينان است اكتفا نمايد. در روزهاى ابرى بلكه عذرهاى عمومى ديگر به گمان نمى‌شود عمل نمود و بايد نمازرا تأخير انداخت تا علم پيدا شود كه وقت داخل شده است.
(مسأله 504) اگر از راههاى گذشته- مثل اين‌كه علم پيدا كنند يا دو شاهد شهادت دهند يا به اذان وخبر كسى كه وقت شناس است اكتفاء كند- براى مكلف ثابت شود كه وقت نماز شده و مشغول نمازگردد و بعد معلوم شود كه نماز خارج از وقت بوده است، بايد اعاده كند. همچنين اگر معلوم شود دربين نماز وقت داخل شده بايد اعاده كند، بلكه اگر از روى غفلت نماز بخواند و بعد معلوم شود كه در بين نماز وقت داخل شده نمازش باطل است. اگر بعد از نماز معلوم گردد كه قبل از شروع در نماز وقت داخل شده است نماز او صحيح خواهد بود. و هم چنين اگر به اميد داخل شدن وقت، نماز خوانده باشد و بعدمعلوم شود كه قبل از شروع در نماز وقت داخل شده است نماز او صحيح است و چنان‌چه نماز بخواند سپس در داخل شدن وقت شك نمايد بايد اعاده كند.
(مسأله 505) ترتيب بين نماز ظهر و عصر لازم است و اگر از روى عمد و التفات عصر را مقدم بداردباطل است، ولى اگر از روى غفلت باشد اشكالى ندارد، بنابراين اگر معتقد باشد كه ظهر را خوانده ومشغول عصر بشود و در بين آن متوجه شود، بايد نيت را به ظهر برگرداند و بعد نماز عصر را بخواند و اگر بعد از نماز متوجه بشود، نماز عصر صحيح است چه در وقت اختصاصى ظهر باشد چه در وقت مشترك، ولى بايد نماز ظهر را بعداً بخواند. همچنين كسى كه معتقد باشد تقديم عصر جايز است وبعد يقين كند كه جايز نبوده است، نماز عصر او صحيح مى‌باشد و بايد بعد از آن نماز ظهر را بخواند.
(مسأله 506) ترتيب بين نماز مغرب و عشا لازم است و اگر از روى عمد و التفات عشا را مقدم بدارد باطل است و اگر به خيال اين‌كه نماز مغرب را خوانده يا به اعتقاد اين‌كه تقديم عشا جايز است آن را اول بخواند نماز او صحيح است و اگر در بين نماز متوجه يا علم پيدا كند كه جايز نيست، بايد نيت مغرب نمايد و بعد نماز عشا را بخواند و اگر در ركوع ركعت چهارم متوجه شود نماز او باطل است و بايد اول مغرب و بعد عشا را بخواند، ولى چنان‌چه بعد از نماز متوجه شود، نماز عشاى او صحيح خواهد بود چه در وقت اختصاصى مغرب باشد چه در وقت مشترك و بعد بايد نماز مغرب را بخواند.
(مسأله 507) قبلًا گفتيم كه اگر در بين نماز عصر يا عشاء متوجه شود كه نماز ظهر و مغرب را نخوانده بايد نيّت خود را به آنها تغيير دهد امّا اگر در بين نماز ظهر يا مغرب متوجه شود كه آنها را خوانده است، در اين صورت نمى‌تواند نيت را به نماز عصر يا عشا تغيير دهد.
(مسأله 508) اگر پيش از ركوع ركعت چهارم نماز عشا متوجه شود كه نماز مغرب را نخوانده است، وعدول نمايد وبعد معلوم شود كه آن را خوانده، چنان‌چه ركنى مثل ركوع يا دو سجده را را به نيت نماز مغرب انجام داده باشد، نماز او باطل است و چنان‌چه جزء غير ركنى را بجا آورده، نماز او صحيح است ..
(مسأله 509) كسانى كه عذر دارند و از برطرف شدن آن نااميد هستند بلكه اگر اميدوار به زوال آن عذرهم باشند، مى‌توانند نماز را در اول وقت بخوانند، ولى اگر عذر آنها در وقت برطرف شد بايد اعاده كنند، ولى در مورد تقيه اعاده لازم نيست اگرچه بداند كه در وقت، تقيه برطرف مى‌شود.
(مسأله 510) كسى كه نماز ادا يا قضا به عهده دارد، تا زمانى كه وقت آن تنگ نشده باشد، جايزاست كه نماز مستحبى بخواند.
(مسأله 511) اگر كسى در وقت بالغ شود حتى اگر به مقدار يك ركعت از وقت نماز را درك كندواجب است آن را را بجاى آورد و چنان‌چه قبل از بلوغ شروع به نماز كند و در بين نماز يا بعد از آن بالغ شود و وقت هنوز پايان نيافته باشد، بايد آن را اعاده نمايد.