(مسأله 891) براى چند چيز سجده سهو- به دستورى كه بعداً گفته مي‌شود- واجب است:
اول: آن كه در بين نماز سهواً حرف بزند.
دوم: شك بين چهار و پنج وبين سه وچهار در صورتى كه گمان به چهار رود.
سوم: آن‌كه تشهد را فراموش كند.
چهارم: ايستادن در جايى كه بايد بنشيند مثل آن‌كه بعد از دو سجده ركعت اول يا سوم كه نشستن واجب است بايستد وبعد ازنماز متوجه شود، وبراى نشستن در جايى كه بايد بايستد مثل آن‌كه بعد از نماز متوجه شود كه بعد از ركوع بدون ايستادن به سجده رفته است.
پنجم: بنابراحتياط واجب براى سلام بى جاى نماز وبراى سجده فراموش شده، بلكه براى هر زيادى وكمى بايد سجده سهو به جا آورد.
(مسأله 892) اگر در نماز از روى سهو مدتى حرف بزند و تمام آنها يك مرتبه شمرده شود، دوسجده سهو كافى است مگر اين‌كه در بين كلام متذكر شود و دوباره فراموش كند كه به تعداد سهو، بايد سجده سهو متعدد انجام دهد.
(مسأله 893) تعيين سبب و رعايت ترتيب به تناسب ترتيب اسباب، در سجده سهو واجب نيست.
(مسأله 894) نمازگزار پس از سلام نماز و قبل از حرف زدن وبلندشدن بايد دوسجده سهو را انجام دهد. اگر سجده سهو را تأخير انداخت وحرف زد يا از جاى خود بلند شد، بنابراحتياط واجب آن را انجام دهد. نبايد سجده سهو را بر نماز احتياط و قضاى جزء فراموش شده مقدم كند.
(مسأله 895) سجده سهو دو سجده پى درپى است به اين كيفيت كه بعداز سلام نماز فوراً نيت سجده سهو كند و پيشانى را بر چيزى كه سجده بر آن صحيح است و ساير مواضع را بر زمين بگذارد و احتياط مستحب است كه تمام شرايط سجده نماز را مانند: طهارت، رو به قبله، ستر عورت و غير اين‌ها را دارا باشد. مستحب است در هر سجده بگويد: «بِسْمِ اللَّهِ وَبِاللَّه السَّلامُ عَلَيْكَ أيَّهَا النَّبِى وَرَحْمَةُ اللَّهِ وَبَرَكَاتُهُ». بعد از سجده دوم بنابراحتياط واجب تشهد وسلام را بخواند و بنابر احتياط مستحب تشهد متعارف را اختيار نمايد.
(مسأله 896) اگر در سبب سجده سهو شك نمايد اعتنا نكند و اگر در تعداد آن شك كند بنا را بر اقل بگذارد و اگر در بجا آوردن آن شك نمايد، بايد بجا آورد. اگر در نماز، سبب سجده را مى‌دانست ولى بعد از سلام شك نمايد، اعتنا نكند و اگر اول در سبب سجده شك كند وبعد از سلام، بداند، بايد بجا آورد. اگر شك كند كه يك سجده نموده يا دو سجده بنا را بر يكى بگذارد. بنابراحتياط واجب در حال تشهد، اگر شك كند كه يك سجده را انجام داده، يا دوسجده، بنا را بر يكى گذارد و بر گردد و يك سجده ديگر انجام بدهد. اگر بعد از سربرداشتن از سجده در ذكر آن شك نمايد اعتنا نكند، بلكه همچنين است اگر بداند كه ذكر را نخوانده است. اگر يك سجده زياد كرده باشد ضرر ندارد.
(مسأله 897) بين نماز واجب و مستحب در تدارك جزء مشكوك- اگر شك در محل باشد- فرق نيست. همچنان كه اگر بعداز تجاوز از محل، شك كند به آن اعتناء نكند. چنان‌چه جزئى را فراموش كند وپيش از وارد شدن در ركن بعدى يادش بيايد، بايد تدارك نمايد. اما نماز مستحبى با نماز واجب اين فرق‌ها را دارد كه در نماز مستحبى اگر در عدد ركعتها شك كند مى‌تواند بنا را بر اقل يا اكثر بگذارد و اين‌كه سجده سهو ندارد وجزء فراموش شده قضا ندارد وزيادى ركن سهواً سبب بطلان نيست، لذا جايز است جزء فراموش شده را اگرچه در ركن بعدى داخل شده باشد، تدارك كند.