(مسأله 343): کسى که در کارهاى وضو و شرائط آن، مثل پاک بودن آب و غصبى نبودن آن، خیلى شک مى کند، چنانچه به حد وسوسه برسد، باید به شک خود اعتناء نکند.
(مسأله 344): اگر شک کند که وضوى او باطل شده یا نه؟ بنا مى گذارد که وضوى او باقیست ولى اگر بعد از بول استبراء نکرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو، رطوبتى از او بیرون آید که نداند بول است یا چیز دیگر؟ وضوى او باطل است.
(مسأله 345): کسى که شک دارد وضو گرفته یا نه؟ باید، وضو بگیرد.
(مسأله 346): کسى که مى داند وضو گرفته و حدثى هم از او سر زده مثلاً بول کرده، اگر نداند کدام جلوتر بوده، چنانچه پیش از نماز است باید وضو بگیرد، و اگر در بین نماز است باید نماز را بشکند، و وضو بگیرد و اگر بعد از نماز است، نمازى که خوانده صحیح است، در صورتى که احتمال التفات در حال شروع به نماز را بدهد، و براى نمازهاى بعد، باید وضو بگیرد.
(مسأله 347): اگر بعد از وضو یا در بین آن، یقین کند که بعضى جاها را نشسته یا مسح نکرده است، چنانچه رطوبت جاهائى که پیش از آن است، به جهت طول مدت خشک شده، باید دوباره وضو بگیرد، و اگر خشک نشده یا به جهت گرمى هوا و مانند آن خشک شده، باید جائى را که فراموش کرده و آنچه بعد از آن است، بشوید یا مسح کند و اگر در بین وضو، در شستن یا مسح کردن جائى، شک کند، باید به همین دستور، عمل نماید.
(مسأله 348): اگر بعد از نماز شک کند که وضو گرفته یا نه؟ در صورتى که احتمال بدهد که در حال شروع به نماز، ملتفت حالش بوده است، نمازش صحیح است، ولى باید براى نمازهاى بعد، وضو بگیرد.
(مسأله 349): اگر در بین نماز شک کند که وضو گرفته یا نه؟ نماز او باطل است، و باید وضو بگیرد و نماز را، بخواند.
(مسأله 350): اگر بعد از نماز بفهمد، که وضوى او باطل شده ولى شک کند که قبل از نماز باطل شده، یا بعد از نماز، نمازى که خوانده، صحیح است.
(مسأله 351): اگر انسان مرضى دارد، که بول او قطره قطره مى ریزد یا نمى تواند از بیرون آمدن غائط خوددارى کند، چنانچه یقین دارد که از اول وقت نماز، تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پیدا مى کند، باید نماز را در وقتى که مهلت پیدا مى کند، بخواند و اگر مهلت او به مقدار کارهاى واجب نماز است، باید در وقتى که مهلت دارد، فقط کارهاى واجب نماز را بجا آورد و کارهاى مستحب، مانند اذان و اقامه و قنوت را، ترک نماید.
(مسأله 352): اگر به مقدار وضو و نماز، مهلت پیدا نمى کند و در بین نماز چند دفعه بول و یا غائط از او خارج مى شود، اگر بخواهد بعد از هر دفعه وضو بگیرد سخت نیست، احتیاط این است که ظرف آبى پهلوى خود بگذارد و هر وقت بول یا غائط از او خارج شد، فوراً وضو بگیرد، و بقیه نماز را بخواند و بعد با یک وضو، همان نماز را، اعاده کند.
(مسأله 353): کسى که بول یا غائط طورى پى در پى از او خارج مى شود، که وضو گرفتن، بعد از هر دفعه براى او سخت است براى هر نمازش بدون اشکال، یک وضو کفایت مى کند، و احوط این است که با یک وضو چند نماز را نخواند ولى براى سجده و تشهد قضاء شده و نماز احتیاط، وضوى دیگر لازم نیست.
(مسأله 354): کسى که بول یا غائط، پى در پى از او خارج مى شود، احوط این است که بعد از وضو، فوراً نماز بخواند.
(مسأله 355): کسى که بول یا غائط پى در پى از او خارج مى شود، بعد از وضو گرفتن، بنا بر احتیاط نوشته قرآن را مسح ننماید، اگر چه در حال نماز باشد.
(مسأله 356): کسى که بول او قطره قطره مى ریزد، باید براى نماز، به وسیله کیسه اى که در آن پنبه یا چیز دیگرى است، که از رسیدن بول به جاهاى دیگر جلوگیرى مى کند، خود را حفظ نماید و احتیاط واجب آن است که پیش از هر نماز مخرج بول را که نجس شده آب بکشد و نیز کسى که نمى تواند از بیرون آمدن غائط، خوددارى کند، چنانچه ممکن باشد باید به مقدار نماز از رسیدن غائط به جاهاى دیگر جلوگیرى نماید، و احتیاط واجب آن است که اگر مشقت ندارد، براى هر نماز مخرج غائط را آب بکشد.
(مسأله 357): کسى که نمى تواند از بیرون آمدن بول و غائط خوددارى کند، در صورتى که ممکن باشد، به مقدار نماز از خارج شدن بول و غائط، جلوگیرى نماید، واجب است که جلوگیرى نماید اگر چه خرج داشته باشد بلکه اگر مرض او به آسانى معالجه شود، احوط آن است که خود را معالجه نماید.
(مسأله 358): کسى که نمى تواند از بیرون آمدن بول و غائط، خوددارى کند، بعد از آن که مرض او خوب شد، لازم نیست نمازهاى را که در وقت مرض مطابق وظیفه اش خوانده، قضا نماید ولى اگر در بین وقت نماز، مرض او خوب شود، باید نمازى را که در آن وقت خوانده دوباره بخواند.
(مسأله 359): اگر کسى مرضى دارد که نمى تواند از خارج شدن باد جلوگیرى کند، باید به وظیفه کسانى که نمى توانند از بیرون آمدن بول و غائط خوددارى کنند، عمل نماید.