(مسأله 360): براى شش چیز وضو گرفتن، واجب است.
“اول” براى نمازهاى واجب، غیر از نماز میت و در نمازهاى مستحب، وضو شرط صحت است.
“دوم” براى سجده و تشهد فراموش شده، اگر بین آنها و نماز، حدثى از او سر زده، مثلاً بول کرده باشد ولى براى سجده سهو واجب نیست وضو بگیرد.
“سوم” براى طواف واجب خانه کعبه.
“چهارم” اگر نذر یا عهد کرده یا قسم خورده باشد که وضو بگیرد.
“پنجم” اگر نذر کرده باشد، که جائى از بدن خود را، به خط قرآن برساند.
“ششم” براى آب کشیدن قرآنى که نجس شده، یا براى بیرون آوردن آن از مستراح و مانند آن در صورتى که مجبور باشد، دست یا جاى دیگر بدن خود را به خط قرآن برساند ولى چنانچه معطل شدن به مقدار وضو، بى احترامى به قرآن باشد، باید بدون اینکه وضو بگیرد، قرآن را از مستراح و مانند آن بیرون آورد یا اگر نجس شده آب بکشد.
(مسأله 361): مس نمودن خط قرآن، یعنى رساندن جائى از بدن به خط قرآن براى کسى که وضو ندارد، حرام است ولى اگر قرآن را به زبان فارسى، یا به زبان دیگر، ترجمه کنند مس آن اشکال ندارد.
(مسأله 362): جلوگیرى بچه و دیوانه، از مسح خط قرآن واجب نیست ولى اگر مسح نمودن آنان بى احترامى به قرآن باشد باید آنان را جلوگیرى کنند.
(مسأله 363): مسح نمودن اسم خداوند متعال و صفات خاصه او را به هر زبانى نوشته شده باشد، بدون وضو بنا بر احتیاط واجب حرام است. و احوط آن است، که از مس نمودن اسم پیغمبر و ائمه و حضرت زهرا ((علیهم السلام)) بدون وضو اجتناب نماید.
(مسأله 364): اگر پیش از وقت نماز به قصد این که با طهارت باشد، وضو بگیرد یا غسل کند، صحیح است و نزدیک وقت نماز هم اگر به قصد مهیا بودن براى نماز، وضو بگیرد اشکال ندارد.
(مسأله 365): کسى که یقین دارد وقت داخل شده، اگر نیت وضوى واجب کند و بعد از وضو بفهمد، وقت داخل نشده، وضوى او صحیح است.
(مسأله 366): مستحب است انسان، براى نماز میت و زیارت اهل قبور، و رفتن به مسجد، و حرم امامان ((علیهم السلام))، و براى همراه داشتن قرآن، و خواندن و نوشتن آن و مسح حاشیه قرآن، و براى خوابیدن وضو بگیرد و نیز مستحب است کسى که وضو دارد، براى هر نماز وضو بگیرد، و یا اینکه از
وضوء اول مدتى بگذرد تا تجدید صدق کند وضو بگیرد، و اگر براى یکى از کارهاى وضو بگیرد هر کارى را که باید با وضو انجام داد، مى تواند بجا آورد، مثلاً مى تواند با آن وضو نماز بخواند.
