(مسأله 389): به دو چیز انسان جنب مى شود: اول جماع، و دوم بیرون آمدن منى، در خواب باشد یا بیدارى، کم باشد یا زیاد با شهوت باشد یا بى شهوت، با اختیار باشد یا بى اختیار.
(مسأله 390): اگر رطوبتى از انسان خارج شود و نداند منى است یا بول، یا غیر اینها، چنانچه با شهوت و جستن، بیرون آمده و بعد از بیرون آمدن آن، بدن سست شده آن رطوبت حکم منى را دارد و اگر هیچ یک از این سه نشانه یا بعضى از اینها را نداشته باشد، حکم منى را ندارد ولى در مریض، لازم نیست آن رطوبت، با جستن بیرون آمده باشد، بلکه اگر با شهوت بیرون آید، و در موقع بیرون آمدن، بدن سست شود، در حکم منى است.
(مسأله 391): اگر از مردى که مریض نیست، آبى بیرون آید که یکى از سه نشانه اى را که در مسأله پیش گفته شد، داشته باشد و نداند، نشانه هاى دیگر را، داشته یا نه؟، چنانچه پیش از بیرون آمدن آب وضو داشته، مى تواند به همان وضو اکتفا کند، و اگر وضو نداشته کافى است فقط وضو بگیرد و
غسل بر او لازم نیست.
(مسأله 392): مستحب است انسان بعد از بیرون آمدن منى بول کند، و اگر بول نکند و بعد از غسل رطوبتى از او بیرون آید که نداند منى است یا رطوبت دیگر، حکم منى را دارد.
(مسأله 393): اگر انسان با زنى جماع کند و به اندازه ختنه گاه یا بیشتر داخل شود، در قبل باشد یا در دبر، بالغ باشند یا نابالغ، اگر چه منى بیرون نیاید، هر دو جنب مى شوند.
(مسأله 394): اگر شک کند که به مقدار ختنه گاه داخل شده یا نه، غسل بر او واجب نیست.
(مسأله 395): اگر نعوذ بالله با حیوانى، نزدیکى نماید و منى از او بیرون آید غسل تنها کافى است و اگر منى بیرون نیاید چنانچه پیش از وطى، وضو داشته باز هم غسل تنها، کافیست و اگر وضو نداشته احتیاط واجب آن است که غسل کند و وضو هم، بگیرد، و همچنین است حکم، در نزدیکى نمودن با مرد یا پسر.
(مسأله 396): اگر منى از جاى خود حرکت کند و بیرون نیاید، یا انسان شک کند که منى از او بیرون آمده یا نه؟، غسل بر او واجب نیست.
(مسأله 397): کسى که نمى تواند غسل کند ولى تیمم برایش ممکن است، بعد از داخل شدن وقت نماز هم، مى تواند با عیال خود نزدیکى کند.
(مسأله 398): اگر در لباس خود منى ببیند، و بداند که از خود او است، و براى آن غسل نکرده، باید غسل کند و نمازهائى را که یقین دارد بعد از بیرون آمدن منى، خوانده، قضا کند ولى نمازهائى را که احتمال مى دهد، پیش از بیرون آمدن منى خوانده لازم نیست قضا نماید.
