(مسأله 1828) در سبق ورمايه، ايجاب و قبول لازم است و فقط در مورد تير، نيزه، شمشير، شتر، فيل، اسب، استر و الاغ صحيح است. ولى بعيد نيست كه مسابقه در تمام آلات جنگى صحيح باشد، مانند آلات جنگى امروزى كه در جهت حفاظت از حدود و مرزهاى بلاد اسلامى معمول است.
(مسأله 1829) جايز است كه عوض، عين يا دَين باشد و اين‌كه آن را يك شخص بى طرف يا يكى ازدو طرف مسابقه يا از بيت المال بدهد و جايز است عوض را براى شخص سبقت گيرنده وبراى محلّل قرار دهد، گرچه محلّل شرط نيست.
(مسأله 1830) در مسابقه، تعيين جهات لازم است پس بايد مقدار مسافت، عوض و تعيين چارپا ياغير آن مشخص گردد. در تيراندازى نيز عدد پرتاب و عدد اصابت و صفت آن از عمق و پارگى بايد مشخص باشد، همچنين مقدار مسافت، غرض[1]، هدف[2]، عوض و امثال اينها، بايد مشخص باشند.
(مسأله 1831) دو طرف مسابقه بعد از آن‌كه هركدام عوض خود را در جايى بگذارند، بگويند: هر كه ازما و محلّل سبقت گيرد دو عوض از او است و اگر يكى از اين سه نفر سبقت بگيرد، آن دو عوض مال اوست و اگر دو طرف مسابقه سبقت بگيرند، براى هر كدام مال خودش است، ولى اگر يكى از آن دو نفربا محلّل سبقت بگيرند ومسابقه را ببرند، براى سبقت گيرنده مال خودش ونصف ديگر است وباقيمانده (نصف باقيمانده) مال محلّل است.
(مسأله 1832) محلّل كسى است كه ميان دو فرد گروگذار، قرار مى‌گيرد ولى عوضى را نمى
[1] – غرض: يعنى علامت و نشانه‌اى كه مورد اصابت قرار مييگيرد.
[2] – هدف: چيزى است كه غرض و علامت بر روى آن نشانه گذارى مي‌شود.
گذارد، بلكه چارپاى خود را وسط آن دو يا در يكى از دو جانب آنها حركت مى‌دهد بطورى كه عقد، او را شامل بشود، به اين صورت كه اگر خود او يا با ديگرى سبقت گرفت، عوض يا قسمتى از آن را بر حسب شرط مى‌گيرد و اگر سبقت نگيرد و ببازد، چيزى را بدهكار نيست.
(مسأله 1833) اگر عقد مسابقه باطل شود، براى برنده اجرت نخواهد بود و عوضى را كه به عنوان پاداش گرفته است، در صورتى كه معلوم شود مال ديگرى بوده و او اجازه نداده و بذل‌كننده عوض او را فريب نداده باشد ضامن است. ملاك برنده شدن در اسب سوارى، جلو بودن گردن اسب يا ترقوه آن است، اگر قرينه‌اى برخلاف آن نباشد.