(مسأله 145) كسى كه يقين دارد حدثى از او سر زده است وشك كند كه وضو گرفته يا نه، بايد وضو بگيرد. كسى كه يقين دارد وضو گرفته و شك كند كه حدثى از او سر زده است يا نه لازم نيست وضو بگيرد. گمان به حدث، وضو را باطل نمى‌كند.
(مسأله 146) كسى كه يقين دارد وضو گرفته است و حدثى مثل بول هم از او سرزده ولى نداند كدام يك جلوتر بوده است، بايد دوباره وضو بگيرد چه زمان هريك رابه تنهايى بداند چه نداند.
(مسأله 147) اگر بعد از نماز شك كند كه وضو داشته است يا نه، در صورتى كه احتمال بدهد در آغازنماز غافل از شرايط نماز نبوده است، نمازش صحيح است ولى براى نمازهاى بعدى وضو بگيرد، مگرآن‌كه شك در وضو جلوتر از نماز باشد و او از آن غافل بوده وارد نماز شده كه اگر قبل از ورود به نمازمتوجه مى‌شد به آن شك اعتناء مى‌كرد و وضو مى‌گرفت، مثل آن كه بعد از نماز شك كند كه صورت ودست‌ها را براى وضو شسته يا براى نظافت و لكن مى‌داند كه بدون توجه به شكّش و غفلتاً نماز خوانده است به گونه‌اى كه اگر در حال نماز هم متوجه شكّش مى‌بود شكّش دقيقاً مثل شك بعد از فراغ بود، دراين فرض بايد وضو و نماز را اعاده كند، هرچند شك او بعد از فراغ باشد و اين در صورتى است كه شك در وقت باشد، ولى اگر شك بعد از وقت باشد، قضا واجب نيست.
(مسأله 148) اگر هنگام نماز در وضو شك كند، بايد نماز را قطع كرده وضو بگيرد سپس نماز رادوباره به جا آورد.
(مسأله 149) اگر هنگام وضو يقين كند عضوى را نشسته يا مسح نكرده، بايد باملاحظه ترتيب وموالات ازجايى كه شسته نشده يامسح نكرده وضو را تمام كند و اگر هنگام وضو بعد از شستن عضوى، شك كند كه درست انجام داده يا نه، بنابراحتياط واجب بايد دوباره آن را بشويد. اگر در مسح پاى چپ شك كند چنان‌چه وارد نماز شده است يا وارد كارى كه متوقف بر طهارت مى‌باشد بنا مى‌گذاردكه انجام داده است و بعيد نيست هرچيزى كه نشان دهد شخص از وضو فراغت يافته در صحيح انجام دادن وضو كافى باشد. همچنين اگر بعد از فوت موالات شك كند كه اعمال وضو را درست انجام داده يا نه بنا را بر اين بگذارد كه درست انجام داده است، اما اگر قبل از داخل شدن در عمل ديگرى شك كند، واجب است كه آن را به جا آورد.
(مسأله 150) فردى كه وسواس دارد نبايد مطلقاً به شك خود اعتنا كند.
(مسأله 151) كسى كه به خاطر اين‌كه بعد از حدث شك كرده كه وضو گرفته است يا نه وضو بر اوظاهراً واجب باشد و او شكش را فراموش كند ونماز بخواند، بايد آن را اگر در وقت باشد تكرار نمايد، و اگر در خارج از وقت باشد، قضا نمايد.
(مسأله 152) اگر كسى تجديد وضو كرده، نماز بخواند وبعد از نماز يقين كند يكى از دو وضوباطل بوده ولى نمى‌داند كه كداميك از آنهاست، در اين صورت نمازش صحيح است وبراى نمازهاى بعدى لازم نيست وضو بگيرد.
(مسأله 153) اگر كسى بعد از اين‌كه دو وضو گرفت ونماز خواند، يقين كند بعد از يكى از دو وضوحدثى از او سر زده است، بايد براى نمازهاى بعدى وضو بگيرد اما نمازى كه خوانده صحيح است چنان‌چه فعلًا احتمال مى‌دهد كه هنگام نماز به حدث وآثار مترتب بر آن توجه داشته است و اگر چنين احتمالى را ندهد، نماز را اعاده نمايد.
(مسأله 154) اگر مكلف دو وضو بگيرد وپس از هر كدام نمازى بجاى آورد سپس متوجه شودحدثى از او سر زده اما نمى‌داند پس از كداميك بوده است، در اين صورت، نماز بعد از وضوى اول صحيح ونماز بعد از وضوى دوم باطل است وبايد براى نماز دوم دوباره وضو بگيرد ونماز دوم را اعاده كند.
(مسأله 155) اگر مكلف بعد از فراغ از وضو يقين كند جزئى را ترك نموده ونداند كه واجب است يامستحب، ظاهراً وضوى او صحيح است.
(مسأله 156) اگر مكلف بعد از فراغ از وضو شك كند افعالى را كه مخالفت كرده مثل تقيه و جبيره و غيره شرعاً بايد مراعات مى‌كرده يا نه، بنابر اظهر وضوى او صحيح است.
(مسأله 157) اگر مكلف يقين دارد داخل وضو شده وبعضى از اجزاى وضو را انجام داده وشك كند آيا وضو را تمام كرده يا بخاطر كارى آن را رها نموده است، در اين‌صورت وضوى او باطل است، ولى اگر شك كند كه آيا به اختيار خود و با التفات عمداً وضورا رها كرده ياخير، در اين صورت بنابر اظهروضوى او صحيح است.
(مسأله 158) اگر بعد از وضو در وجود مانع يا در مانعيت مانع مثل انگشتر (كه آيا مانع هست يا نه) يا در برطرف كردن مانع يا در رساندن آب زير مانع شك كند، در صورتى كه در حال وضو به حقيقت مانع ملتفت بوده، وضوى او صحيح است و اگرنه بايد اعاده نمايد. همچنين اگر شك كند كه وضوى او قبل از مانع بوده يا بعد از آن بازهم وضوى او صحيح است به شرطى كه هنگام وضو به مانعيت مانع ملتفت باشد، ولى اگر بداند كه در حين وضو غافل بوده و انگشترش را در نياورده و حركت هم نداده يامعتقد بوده كه انگشتر مانع از رسيدن آب نيست اما بعد از وضو شك كند كه آيا آب به زير آن رسيده است يا نه، بايد وضو را اعاده كند.
(مسأله 159) اگر اجزاء وضو يا بعضى از آن نجس باشد و وضو بگيرد وبعد از آن شك كند كه آيا آنهارا پاك كرده بود يا نه، بنا بر نجاست بگذارد وبايد عضو نجس را پاك كند اما وضو محكوم به صحت است به شرط اين‌كه در حال وضو به مانعيت نجاست ملتفت بوده باشد وگرنه بايد اعاده كند. همچنين اگر با آب نجس وضو بگيرد وبعد از آن شك كند كه آب نجس را براى وضو پاك نموده است يا نه، حكم به صحت وضو مى‌شود ولى آب به نجاستش باقى مى‌ماند وبايد هر چيزى را كه با آن آب ملاقات كرد تطهير نمايد.