دوم، آبى كه جوشش و ماده دارد با ملاقات نجاست نجس نمى‌شود مگر آن‌كه يكى از صفات نجاست را به خود بگيرد. در اين جهت فرقى بين آب دريا، رودخانه، چاه و چشمه كه ماده دارند نيست. آب بايد به حد كر برسد اگرچه بضميمه آبى باشد كه داراى ماده است مثلًا آب حوضچه حمام چنان‌چه به خزانه متصل باشد بنحوى كه مجموع آب حوضچه وخزانه كمتر از مقدار كر نباشد، نجس نمى شود.
(مسأله 40) اگر آب جارى به منبع خود متصل باشد نجس نمى‌شود و چنان‌چه آب، قطره قطره چكه كند و كمتر از كر باشد، نجس مى‌شود، ولى اگر نجاست به نقطه جوشش آب ملاقات كند، آب جارى نجس نمى‌شود.
(مسأله 41) آب ايستاده كه با آب جارى متصل است حكم آب جارى را دارد يعنى با ملاقات نجاست ومتنجس نجس نمى‌شود. مانند حوضى كه به وسيله جوى كوچك به نهر متصل باشدوهمچنين آب اطراف نهر هر چند راكد باشد.
(مسأله 42) اگر نجاستى به آب جارى برسد، مقدار آبى كه بو، رنگ يا مزه نجاست گرفته است نجس مى‌شود، ولى طرفى كه اتصال به چشمه دارد اگرچه كمتر از كر باشد پاك است. اگر قسمتى از آبى كه بيشتر از كُر است تغيير كند وقسمتى ديگر كه تغيير نكرده به اندازه كر باشد صرفاً قسمتى كه تغييركرده نجس مى‌شود.
(مسأله 43) اگر در آب جارى كه از كر كمتر است شك كند كه داراى ماده هست يا نه، چنان‌چه بانجاست ملاقات كند، نجس مى‌شود.