نكاح بر سه قسم است:
1- دائم 2- موقت 3- ملك يمين (كنيز). قسم اول آن به عقد نياز دارد كه ايجاب و قبول مى‌باشد و احتياط مستحب آن است كه عقد به لفظ ماضى مانند «زوّجت» و «انكحت» و «قبلت» باشد و در صورتى كه از عربى عاجز باشد ترجمه آن كفايت مى‌كند و اگر از سخن گفتن عاجز باشد اشاره هم كفايت مى‌كند و اگر زن خودش را تزويج نمايد، صحيح است. و در تزويج باكره اذن ولى يعنى پدر يا جدّ پدرى شرط است، مگر اين‌كه او را از تزويج با كسى كه شرعاً و عرفاً كفو و مناسب او مى‌باشد، منع كند كه در اين صورت ولايتش ساقط مى‌شود. اگر باكره بدون اجازه ولى ازدواج كندوبعداً ولى عقد را اجازه دهد، بدون اشكال صحيح مى‌باشد.