تكبيرهً الاحرام يعنى گفتن «الله اكبر» و گفتن معناى آن به زبان عربى يا ترجمه آن مجزى نمى‌باشد و اگر تكبير تمام گفته شود، بجا آوردن كارهايى كه منافى با نماز است حرام مى‌شود.
تكبيرهً الاحرام ركن است با كم شدن آن عمداً و سهواً، نيز با دو بار گفتن آن، نماز باطل مى‌شود، و بايد مجدداً آن را براى بار سوم تكرار كند، اگر بار چهارم بگويد باطل است، بايد بار پنجم بگويد. بنابراين بايد فرد باشد وزوج مبطل است. زيادشدن تكبيرهً الاحرام سهواً على الظاهرنماز را باطل نمى‌كند. واجب است آن را به عربى صحيح تلفظ كند و جاهل آن را بايد ياد بگيرد يا و به او تلقين شود و اگر ممكن نشد هر مقدارى كه مى‌تواند بگويد و اگر آن مقدار را هم نتوانست، معناى آن را بگويد و الا ترجمه آن را بگويد.
(مسأله 581) احتياط واجب آن است كه تكبيرهً الاحرام را به چيزى كه قبل از آن خوانده مى‌شود يا به بسمله و مانندش كه بعد از آن است متصل نكند. همچنين اسم جلاله را موصوف به صفات جلاليه وجماليه نكند، يعنى اينطور نگويد «اللَّه العظيم اكبر» و «اللَّه الرحمن اكبر» وسزاوار است لام «اللَّه» وراء «اكبر» را با تفخيم تلفظ كند.
(مسأله 582) واجب است موقع گفتن تكبيرهً الاحرام ايستاده باشد و اگر عمداً يا سهواً قيام را ترك كند نماز باطل مى‌شود وفرقى بين مأمومى كه امام را در حال ركوع درك كند وغير او نيست، بلكه بايدبعد از گفتن تكبيرهً الاحرام مقدار كمى صبر كند تا يقين نمايد كه آن را در حال قيام گفته است ولى استقرار مقابل راه رفتن و تمايل از يك طرف به طرف ديگر يا بمعناى طمأنينه اگرچه در حال تكبيرگفتن واجب است، لكن ترك سهوى آن نماز را باطل نمى‌كند.
(مسأله 583) كسى كه لال است به هر طورى كه مى‌تواند، تكبيرهً الاحرام را بگويد و اگر از گفتن عاجز باشد با انگشت اشاره نمايد و زبانش را نيز اگر ممكن باشد به گفتن تكبيرهً الاحرام حركت دهد.
(مسأله 584) گفتن شش تكبير غير از تكبيرهً الاحرام كه همراه با تكبيرهً الاحرام هفت تا مى‌شوندجايز است ومى تواند بر پنج ويا سه تكبير اكتفا كند، بهتر آن است كه تكبير آخر به نيت تكبيرهً الاحرام باشد.
(مسأله 585) مستحب است امام يك تكبير از آن هفت تكبير را بلند وبقيه را آهسته بگويد ودرحالى كه دستها را تا گوش يا مقابل صورت يا تا گودى گلو بالا برده تكبير بگويد بطورى كه تمام انگشتان دست بهم چسبيده وكف دستها رو به قبله باشند.
(مسأله 586) كسى كه تكبيرهً الاحرام را از روى عمد وعلم يا جهل يا فراموشى ترك نمايد يا ايستادن را در حال تكبير ترك نموده و آن را در حال نشسته بگويد نمازش باطل است، ولى اگر از روى جهل يا فراموشى تمام قامت ايستاده نباشد يا در حال قيام آرامش نداشته باشد و تكبيرهً الاحرام بگويد نمازش صحيح است، اما اگر از روى عمد والتفات باشد نماز باطل مى‌شود. كسى كه دو بارتكبير بگويد با قصد تكبيرهً الاحرام و عالم و متوجه به حكم شرعى باشد نمازش باطل مى‌شود، اما اگراز روى سهو يا جهل باشد، نمازش صحيح است.
(مسأله 587) اگر تكبير بگويد وشك كند كه آيا تكبيرهً الاحرام نماز بوده كه بايد دنباله آن حمد قرائت حمد كند يا تكبيره ركوع بعد از قرائت بوده است، بنا را بگذارد كه اين تكبير، تكبيرهً الاحرام نماز بوده است و اگر در صحت تكبيرهً الاحرام شك نمايد، بنا را بر صحت آن بگذارد و اگر شك كند كه تكبيرهً الاحرام را گفته يا نه، در صورتى كه وارد قرائت شده باشد به شك خود اعتنا نكند.
(مسأله 588) جايز است تكبيرهاى هفت گانه را پشت سرهم وبدون دعا بگويد وافضل آن است كه بعد از سه تكبير بگويد: «اللَهمَّ أنْتَ الْمَلِكُ الْحَقُّ لا الهَ الّا أنْتَ سُبْحَانَكَ انِّى ظَلَمْتُ نَفْسِى فَاغْفِرْلِى ذَنْبِى انَّهُ لا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ الّا أنْتَ» وبعد از دو تكبير ديگر بگويد: «لَبَّيْكَ وَسَعْدَيْكَ وَالْخَيْرُ فِى يَدَيْكَ وَالشَرُّ لَيْسَ الَيْكَ وَالْمَهْدِيُّ مَنْ هَدَيْتَ لا مَلْجَأَ مِنْكَ الّا الَيْكَ سُبْحَانَكَ وَحَنَانَيْكَ تَبَارَكْتَ وَتَعَالَيْتَ سُبْحَانَكَ رَبَّ الْبَيْت». وبعد از دو تكبير ديگر بگويد: «وَجَّهْتُ وَجْهِى لِلَّذِى فَطَرَ السَّموَاتِ وَالأرْضَ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ حَنِيْفاً مُسْلِماً وَمَا أنَا مِنَ الْمِشْرِكِيْنَ انَّ صَلاتِى وَنُسُكِى وَمَحْيَاى وَمَمَاتِى للَّه رَبِّ الْعَالَمِيْنَ لا شَرِيْكَ لَهُ وَبِذَلِكَ أُمِرْتُ وَأنَا مِنَ الْمُسْلِمِيْنَ».
وبعد: «أعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيْمِ» گفته وسوره حمد را بخواند.