(مسأله 2815) در نذركننده، تكليف، اختيار وقصد شرط مى‌باشد. نذر زن اگر متعلق به مال شوهر يا منافى با حق او نباشد بنابر اقرب اذن شوهر شرط نيست، اما اگر نذر متعلق به مال شوهر يا منافى با حق او باشد بدون اذن شوهر صحيح نمى‌باشد چه نذرش در حال زوجيت باشد يا پيش از آن.
با منع پدر نذر فرزند منعقد نمى‌شود، اگر پدر بعد از نذر از آن منع كند نذر منحل مى‌شود و بعيد نيست كه عهد فرزند با نهى پدر منعقد نشود، يا با نهى پدر عهد فرزند منحل مى‌شود.
(مسأله 2816) نذر يا براى شكرانه نعمت است، مثل اين‌كه بگويد: «اگر خداوند فرزندى به من داد، برمن است كه براى خداوند فلان كار را انجام دهم» يا براى دفع گرفتارى است، چنان كه بگويد: «اگرمريضم شفا يافت بر من است كه براى خداوند چنين كارى انجام دهم» يا براى اجتناب از معصيت است، مثلًا بگويد: «اگر كار حرامى را مرتكب شدم، بر من است كه براى خدا چنين نمايم» يا «اگراطاعت خدا را نكردم بر من است كه براى خدا فلان كار را انجام دهم»، و يا تبرّعى است مثلًا بگويد: «براى خدا بر من است كه چنين كنم». در همه اين موارد واجب است كه متعلق نذر، طاعت خدا و محبوب او و مقدور ناذر در زمان وفا باشد. پس اگر محبوب خداوند متعال
نباشد، يا محبوب او باشد، ولى در زمان وفا مقدور نباشد، صحيح نيست.
(مسأله 2817) نذر بايد براى خدا باشد، بنابر اين اگر بگويد: «بر من است كه چنين كنم» و «براى خدا» را نگويد، وفاى به آن واجب نيست.
(مسأله 2818) اگر در نذر چيزى را نام نبرد نذر باطل است و چيزى بر او واجب نيست، هرچند سزاوار آن است كه دو ركعت نماز بخواند، يا يك روز روزه بگيرد، يا چيزى صدقه بدهد. اگر چيزى رانام ببرد وبگويد: «بر من است كه براى خدا عمل طاعت و خيرى انجام دهم» بر او واجب است عملى را انجام دهد كه عنوان طاعت و خير بر آن منطبق باشد، مانند: نماز، روزه، صدقه و مانند آنها. اگر نذر كندكه «مدتى» روزه بگيرد، بنابر احتياط، شش ماه بايد روزه بگيرد و اگر نذر كند كه «زمانى» روزه بگيرد؛ بنابر احتياط، پنج ماه روزه بگيرد. اگر نذر كند كه «مال بسيار» صدقه دهد، روايت شده كه هشتاد درهم از درهم‌هاى مسكوك بدهد. همه اين‌ها در صورتى است كه قرينه برخلاف آن موجود نباشد و گرنه طبق آن عمل شود.
(مسأله 2819) اگر از انجام دادن آنچه نذر كرده، عاجز شود، چنان‌چه عجزش استمرار پيدا كند، وجوب نذر ساقط مى‌شود و اگر مجدّداً در وقتش قدرت پيدا كند، واجب مى‌شود. اگر نذر را به وقت يا مكان معينى مقيد كرده باشد، تنها در همان زمان يا همان مكان واجب مى‌گردد ولى اگر مقيد نكرده باشد نذرمطلقاً واجب مى‌شود.
(مسأله 2820) اگر روزه روز معينى را نذر كند و در آن روز سفرى يا مرضى برايش اتفاق بيفتد، يا زن مبتلا به حيض يا نفاس شود، بايد افطار كند و بعداً قضايش را به جاى آورد.
(مسأله 2821) اگر نذر كند كه چهارپايش را به خانه خداى متعال يا يكى از مشاهد مشرفه اهدا كند، بايد در مصالح و منافع خانه خدا يا مشاهد مشرفه به كار گرفته شود و اگر به آن نياز نباشد، فروخته شود وقيمت آن در مصالح خانه خدا يا مشاهد مشرفه مانند: چراغ، فرش، نظافت، تعمير وغيره مصرف شود.
(مسأله 2822) اگر چيزى را براى پيامبر صلى الله عليه و آله يا امام عليه السلام نذر كند چنان‌چه مصرف معينى را قصد كرده بايد به همان مورد مصرف شود و اگر مصرف معينى را قصد نكرده بايد به مصرفى برساند كه نسبتى به پيامبر صلى الله عليه و آله يا امام عليه السلام داشته باشد مانند انفاق بر زائران فقير يا انفاق بر حرم شريف و در صورت شك به ظاهر كلام نذر كننده عمل مى‌شود. اگر چيزى را براى مشهدى از مشاهد مشرفه نذر كند، براى عمارت، روشنايى، خريد فرش يا ساير شونات آن مصرف شود و گرنه در امور نزديك ونزديك تر به آن مصرف مى‌شود.