(مسأله 85) وضوى ارتماسى آن است كه انسان صورت را از بالا ودستها را از آرنج به قصد وضو در آب فرو برد، اما با بيرون آوردن عضو از آب تدريجاً بقصد شستن، وضوى ارتماسى محقق نمى شود، ولى داخل كردن دست چپ از آرنج به نيت شستن جايز نيست (بنابر اين دست چپ را نبايد ارتماسى شست) زيرا در اين صورت مسح سر و پا با آب خارج لازم مى‌آيد و در دست راست نيز حكم چنين است اگر دست چپ را با آن نشويد.
(مسأله 86) اگر چرك زير ناخن از حد متعارف بيشتر نباشد، واجب نيست آن را برطرف كند، مگرآن‌كه زير ناخن از ظاهر حساب شود، ولى اگر ناخن را بگيرد، بايد براى وضو چرك آن را برطرف كند.
(مسأله 87) چنان‌چه گوشتى از دست كنده شود تا زمانيكه جدا نشده واجب است هم زير آن و هم خود آن شسته شود ولى بريدن آن پوست براى رساندن آب به گوشت لازم نيست، اگرچه بنابر احتياط واجب چنان‌چه گوشت بريده شده جزء دست به حساب نيايد، بايد بريده شود تا زير آن پوست شسته شود.
(مسأله 88) شستن روى پوسته‌اى كه موقع خوب شدن زخم پديد مى‌آيد اگرچه برداشتن آن آسان باشد، كافى است.
(مسأله 89) وضوگرفتن هنگام بارش باران يا زير ناودان به اين ترتيب است كه وقتى باران به صورت يا دستها از بالا به پايين جارى شود به قصد وضو بشويد و اگر از اول نيت وضو نكند وبعد ازجريان آب بر صورت ودستها، قصد شستن آنها را بكند، وضوى او صحيح نيست.
(مسأله 90) اگر انسان شك كند كه اين جزء از ظاهر دست است تا شستن آن واجب باشد يا ازباطن، به شك خود اعتنا نكند، بنابراين اگر آب با جريان طبيعى خود به آنجا برسد، وضو صحيح است و اگر نرسد شستن آن لازم نيست.
(مسأله 91) واجب است هنگام رسيدن آب به عضو، نيت وضو بكند و اگر انسان بدون نيت وضودست خود را در آب فرو ببرد وحركت دهد و هنگام خارج نمودن آن، قصد وضو كند يا آب را روى دست بريزد و هنگام دست ماليدن قصد وضو كند، وضوى او باطل است. واجب است آب به مقدارى باشد كه جارى شود. اما اگر تنها به اندازه ماليدن يا مسح كردن باشد كفايت نمى‌كند.