داكترى قبل از ده سال از دانشكده طب فارغ شده و در هنگام تحصيل در دانشكده خوانده است كه به طور مثال درمان بيمارى (س) دواى (ص) است و امروز بيمار مبتلا به بيمارى (س) را با دواى (ص) درمان كرده است، ولى اين بيمار به سبب همين دوا فوت كرده است. داكتر بعد از مراجعه به كتاب هاى طبى جديد در مييابد كه دواى (ص) براى بيمارى (س) نامناسب است؛ زيرا عوارض جانبى زيادى دارد و در عوضى، كشف شده كه براى درمان بيمارى (س) دواى (ع) مناسب است. از اين رو نهادهاى پزشكى در دوره هاى اخير به استفاده از دواى (ع) و عدم استفاده از دواى (ص) توصيه كرده اند. سوال اين است كه آيا اين داكتر ضامن بيمارى است كه در اثر استفاده از دواى (ص) فوت كرده است؟ آيا ديه بر او واجب است؟
پاسخ:
بلى! در فرض مسأله، بر داكتر ديه لازم است.