مسأله 1637. اگر فرد نابالغ مالی داشته باشد، ولیّ شرعی او می‌تواند مخارج وی را از مال خودش (نابالغ) تأمین نماید؛ البتّه باید در مخارج و هزینه‌ها – اعم از خوراک و پوشاک و سایر موارد – مناسب با شأن وی عمل کرده و اعتدال و میانه‌روی را رعایت کند و از اسراف و تبذیر[1] یا سخت‌گیری زیاد بپرهیزد.
مسأله 1638. ولیّ یتیم چنانچه بخواهد مخارج او را از مال خودش (نابالغ یتیم) تأمین کند، می‌تواند او را مانند یکی از اعضای خانوادۀ خود به حساب آورد. بنابراین، برای محاسبۀ مقدار مخارجِ مخصوص یتیم، کافی است مخارج مربوط به تمام اعضا را بر تعداد آنان تقسیم نماید.
البتّه، این حکم مخصوص مصارفی مانند خوراک و مسکن است که افراد یک خانواده معمولاً به صورت مشترک از آن استفاده می‌کنند؛ امّا مصارف اختصاصی هر فرد مانند پوشاک، کفش و لوازم اختصاصی مورد احتیاج در مورد یتیم باید جداگانه حساب شود.
شایان ذکر است، این حکم برای بیش از یک یتیم نیز جاری است.
مسأله 1638. ولیّ یتیم چنانچه بخواهد مخارج او را از مال خودش (نابالغ یتیم) تأمین کند، می‌تواند او را مانند یکی از اعضای خانوادۀ خود به حساب آورد. بنابراین، برای محاسبۀ مقدار مخارجِ مخصوص یتیم، کافی است مخارج مربوط به تمام اعضا را بر تعداد آنان تقسیم نماید.
البتّه، این حکم مخصوص مصارفی مانند خوراک و مسکن است که افراد یک خانواده معمولاً به صورت مشترک از آن استفاده می‌کنند؛ امّا مصارف اختصاصی هر فرد مانند پوشاک، کفش و لوازم اختصاصی مورد احتیاج در مورد یتیم باید جداگانه حساب شود.
شایان ذکر است، این حکم برای بیش از یک یتیم نیز جاری است.
[1]. در صورت اسراف یا تبذیر مال، ضامن میباشد.